زمان تقریبی مطالعه: 66 دقیقه
 

جنگ جمل






جنگ جمل، اولین جنگ داخلی بین مسلمانان، در زمان حکومت امام علی (علیه‌السلام‌) بود. این جنگ سال ۳۶ هجری قمری بین سپاهیان امام علی (علیه‌السلام‌) و گروهی که پیمان‌شکن (ناکثین) خوانده می‌شدند، به رهبری عایشه همسر پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و طلحه و زبیر در نزدیکی شهر بصره رخ داد. در نهایت جنگ با پیروزی سپاه امام علی (علیه‌السلام‌) به پایان رسید.
پیمان‌شکنی عده‌ای از صحابه از جمله طلحه، زبیر و عایشه و مخالفت با حکومت امام علی (علیه‌السلام‌) به بهانه خونخواهی قتل عثمان را، از عوامل به وجود آمدن این جنگ شمرده‌اند.

فهرست مندرجات

۱ - عوامل منجر به جنگ
       ۱.۱ - پیمان‌شکنی طلحه و زبیر
       ۱.۲ - هم‌پیمانی طلحه‌ و زبیر با عایشه
       ۱.۳ - خون‌خواهی عثمان
       ۱.۴ - اتحاد ناکثین
۲ - اتفاقات قبل از جنگ
       ۲.۱ - حرکت مخالفین به سوی بصره
       ۲.۲ - موضع همسران پیامبر
       ۲.۳ - موضع امام علی با مخالفان
       ۲.۴ - وجه تسمیه جنگ
       ۲.۵ - مخالفت برخی سران با جنگ
       ۲.۶ - پشیمانی عایشه از جنگ
       ۲.۷ - ورود عایشه به بصره
۳ - اقدامات شورشیان در بصره
       ۳.۱ - جنگ بین شورشیان و بصریان
       ۳.۲ - صلح بین شورشیان و عثمان
       ۳.۳ - شکستن صلح‌نامه
       ۳.۴ - اقدامات حکیم بر آزادی عثمان
       ۳.۵ - ادعای ادای تکلیف
۴ - اقدامات امام علی قبل از جنگ
       ۴.۱ - درخواست جهاد از کوفیان
       ۴.۲ - تعداد سپاهیان امام
       ۴.۳ - پاسخ امام به شبهه
       ۴.۴ - استقرار دو گروه در بصره
       ۴.۵ - رفع یک شبهه
       ۴.۶ - تلاش امام برای صلح
       ۴.۷ - بیان قوانین جنگ
       ۴.۸ - نصیحت‌کردن سران فتنه
       ۴.۹ - دعوت برای اتحاد
۵ - شروع جنگ
       ۵.۱ - صدور فرمان جنگ
       ۵.۲ - دفاع از عایشه در طول جنگ
       ۵.۳ - پی‌شدن شتر عایشه
       ۵.۴ - پایان جنگ
       ۵.۵ - شمار کشته‌ها
۶ - اقدامات امام بعد از جنگ
       ۶.۱ - برخورد با زخمی‌ها و اسیران
       ۶.۲ - عفو بصریان
       ۶.۳ - منع تصرف و غارت اموال
۷ - عاقبت طلحه و زبیر
۸ - عاقبت عایشه
۹ - دیدگاه مذاهب اسلامی
       ۹.۱ - دیدگاه معتزله
۱۰ - عوامل جنگ
       ۱۰.۱ - دیدگاه سران فتنه
       ۱۰.۲ - دیدگاه امام و اصحابش
              ۱۰.۲.۱ - قدرت‌طلبی طلحه و زبیر
              ۱۰.۲.۲ - شکستن پیمان و برپایی فتنه
              ۱۰.۲.۳ - کینه و کدورت دیرینه
              ۱۰.۲.۴ - ادعای خونخواهی
۱۱ - مهم‌ترین اثر نوشته شده
۱۲ - فهرست منابع‌
۱۳ - پانویس
۱۴ - منابع

۱ - عوامل منجر به جنگ



عواملی باعث ایجاد جنگ جمل شده که آن‌ها را متذکر می‌شویم.

۱.۱ - پیمان‌شکنی طلحه و زبیر


امام‌ علی‌ (علیه‌السلام‌) در ذیحجه‌ ۳۵، در پی‌ اصرار و اتفاق‌نظر مردم‌ مدینه‌ از مهاجران‌ و انصار، و به‌رغم‌ میل‌ باطنی‌ خود، زمام‌ خلافت‌ را به‌ دست‌ گرفت‌. همه‌، جز عده‌ اندکی‌ که‌ گرایش‌ عثمانی‌ داشتند، با حضرت‌ بیعت‌ کردند. عده‌ای‌ از مخالفان‌ به‌ شام‌ و مکه‌ گریختند.
طلحة ‌بن‌ عُبَیداللّه‌ و زُبَیر بن‌ عوّام‌، دو تن‌ از سرشناسان‌ صحابه‌، که‌ خود از نامزدهای‌ تصدی‌ حکومت‌ بودند، به‌ حضرت‌ علی‌ (علیه‌السلام‌) دست‌ بیعت‌ دادند.
گفته‌ شده‌ است‌ که‌ طلحه‌ نخستین‌ بیعت‌کننده‌ بود و چون‌ دستش‌ شَل‌ بود، کسی‌ آن‌را به‌ فال‌ بد گرفت‌ و گفت‌ که‌ این‌ کار به‌ انجام‌ نخواهد رسید.
طلحه‌ و زبیر که‌ نخست‌ چشم‌ به‌ خلافت‌ دوخته‌ بودند
[۳] طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۵۳.
[۴] طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۵۵.
وقتی‌ موفق‌ نشدند و خلافت‌ به‌ امام‌ علی‌ (علیه‌السلام‌) رسید، انتظار داشتند که‌ با حضرت‌ در خلافت‌ شریک‌ شوند یا دست‌کم‌ به‌ فرمانروایی‌ ولایات‌ برسند. آن‌ دو از علی‌ (علیه‌السلام‌) خواستند که‌ امارت‌ و حکومت‌ بصره‌ و کوفه‌ (یا عراق‌ و یمن‌) را به‌ آنان‌ دهد، ولی‌ امام‌ آنان‌ را شایسته‌ این‌ کار ندانست‌.
چهار ماه‌ پس‌ از به‌خلافت‌ رسیدن‌ علی‌ (علیه‌السلام‌)، طلحه‌ و زبیر که‌ دریافتند با خلافت‌ امام‌ علی‌، مردم‌ از ایشان‌ روی‌گردان‌ شده‌اند و دیگر جایی‌ در مدینه‌ ندارند، از امام‌ اجازه‌ خواستند که‌ برای‌ انجام‌ عمره‌ به‌ مکه‌ روند. امام‌ گفت‌ شاید قصد شام‌ یا عراق‌ دارید و آنان‌ پاسخ‌ دادند که‌ فقط‌ قصد عمره‌ دارند و سوگند خوردند که‌ فساد و فتنه‌ای‌ بر نخواهند انگیخت‌ و بیعت‌ خود را نخواهند شکست‌. امام‌ اجازه‌ داد و آنان‌ با شتاب‌ به‌ مکه‌ رفتند، با این‌ حال‌، امام‌ فرمود که‌ آنان‌ به‌ عمره‌ نمی‌روند، بلکه‌ قصد نیرنگ‌ دارند.

۱.۲ - هم‌پیمانی طلحه‌ و زبیر با عایشه


طلحه‌ و زبیر، برای‌ پیشبرد مقاصد خود، از عایشه‌، که‌ پیش‌ از قتل‌ عثمان‌ برای‌ عمره‌ به‌ مکه‌ رفته‌ بود، درخواست‌ کردند که‌ به‌ خونخواهی‌ عثمان‌ و انتقام‌ از کشندگان‌ وی‌، که‌ اکنون‌ از یاران‌ نزدیک‌ علی‌ (علیه‌السلام‌) و سرداران‌ او شده‌اند، با آنان‌ همراه‌ شود. پس‌ از مدتی‌، سرانجام‌، عایشه‌ خواست‌ آنان‌ را پذیرفت‌.
اگرچه‌ طلحه‌ و زبیر، به‌ ادعای‌ خونخواهی‌ عثمان‌ از اطاعت‌ امام‌ سرباز زدند و از جمع‌ مسلمانان‌ بیرون‌ رفتند، اما به‌ گفته‌ علی‌ (علیه‌السلام‌) آنان‌ خود قاتلان‌ عثمان‌ بودند.
آنان‌ ادعا می‌کردند که‌ توبه‌ کرده‌اند و برای‌ جبران‌ گناه‌ خویش‌، می‌خواهند انتقام‌ خون‌ عثمان‌ را، که‌ به‌ ستم‌ کشته‌ شده‌ است‌، بگیرند و کار خلافت‌ مسلمانان‌ را به‌ شورایی‌ مانند شورای‌ عمر، واگذارند و بین‌ آنان‌ صلح‌ ایجاد کنند. آن‌ دو از عایشه‌ نیز خواستند که‌ این‌ مطالب‌ را به‌ مردم‌ اعلام‌ کند.
[۲۰] ابن‌قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامة و السیاسة، ج‌۱، ص۶۸.

طلحه‌ و زبیر، برای‌ توجیه‌ پیمان‌شکنی‌ خویش‌، مدعی‌ شدند که‌ از ترس‌ و با اکراه‌ بیعت‌ کرده‌اند و لذا تعهدی‌ در فرمانبرداری‌ از امیرمؤمنان‌ ندارند. امام‌ فرمود که‌ زبیر می‌پندارد با دستش‌ بیعت‌ کرده‌ است‌، نه‌ با دلش‌، پس‌ به‌ بیعت‌ اقرار و به‌ خروج‌ از آن‌ ادعا می‌کند و باید برای‌ ادعای‌ خود دلیلی‌ درست‌ بیاورد.
طلحه‌، که‌ از بنی‌تَیم‌ و هم‌ طایفه‌ ابوبکر بود، همچون‌ زبیر، آرزوی‌ خلافت‌ داشت‌ و هر یک‌ دیگری‌ را به‌ حساب‌ نمی‌آورد.

۱.۳ - خون‌خواهی عثمان


عایشه‌ که‌ در زمان‌ قتل‌ عثمان‌ در مکه‌ بود، گمان‌ می‌کرد، یا چنین‌ خبر یافته‌ بود، که‌ پس‌ از قتل‌ عثمان‌، طلحه‌ به‌ خلافت‌ رسیده‌ است‌، روانه‌ مدینه‌ گردید، اما هنگامی‌ که‌ در میان‌ راه‌ شنید که‌ مردم‌ با علی‌ (علیه‌السلام‌) بیعت‌ کرده‌اند، به‌ مکه‌ بازگشت‌ و از اینکه‌ مردم‌ را بر ضد عثمان‌ شورانده‌ بود، اظهار پشیمانی‌ کرد و ندا داد که‌ عثمان‌ به‌ ستم‌ کشته‌ شده‌ است‌ و مردم‌ را به‌ خونخواهی‌ او و مخالفت‌ با امیرمؤمنان‌ و مبارزه‌ با آشوبگران‌ مدینه‌ دعوت‌ نمود و در پاسخ‌ این‌ اعتراض‌ که‌ تو مردم‌ را به‌ کشتن‌ عثمان‌ (در تعبیر عایشه‌: نَعْثَل‌) تشویق‌ می‌کردی‌، گفت‌ که‌ عثمان‌ توبه‌ کرد و سپس‌ او را کشتند.

۱.۴ - اتحاد ناکثین


زبیر پسر عمه‌ پیامبر اکرم‌ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و امام‌ علی‌ (علیه‌السلام‌) و شوهر خواهر عایشه‌ بود و پسرش‌، عبداللّه‌، نقش‌ عمده‌ای‌ در همراه‌ ساختن‌ عایشه‌ با طلحه‌ و زبیر و برافروختن‌ آتش‌ جنگ‌ ایفا کرد.
عایشه‌ خود از علی‌ (علیه‌السلام‌) کینه‌ داشت‌
[۴۲] مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص۴۰۹ـ۴۱۲.
[۴۳] مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص۴۲۵ـ۴۳۴.
و همین‌ امر نیز در پیوستن‌ او به‌ طلحه‌ و زبیر مؤثر افتاد، بدین‌ترتیب‌، طلحه‌ و زبیر و دیگر جدایی‌طلبان‌ ــ که‌ می‌دانستند کارشان‌ بدون‌ عایشه‌، امّ المؤمنین‌ و همسر رسول‌ خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، که‌ مورد توجه‌ مردم‌ بود به‌ نتیجه‌ نمی‌رسدــ با کسب‌ موافقت‌ وی‌ به‌ موفقیتی‌ بزرگ‌ دست‌ یافتند.
[۴۵] مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص‌۲۲۶ـ۲۲۷.

عبداللّه بن‌ عامر حَضْرَمی‌، کارگزار عثمان‌ در مکه‌، نخستین‌ کسی‌ بود که‌ دعوت‌ عایشه‌ را اجابت‌ کرد و سپس‌ امویانی‌ که‌ پس‌ از قتل‌ عثمان‌ به‌ مکه‌ گریخته‌ بودند (همچون‌ سعید بن‌ عاص‌، مروان بن‌ حَکَم‌، عبدالرحمان بن‌ عَتّاب‌، مُغیرة ‌بن‌ شُعبه‌ و ولید بن‌ عُقبه‌) با وی‌ همراه‌ شدند.
مغیره‌ مردم‌ را به‌ خونخواهی‌ عثمان‌ دعوت‌ می‌کرد، عبداللّه‌ بن‌ عامر بن‌ کُرَیز و یعلی بن‌ امیه‌ نیز با اموال‌ و شترهای‌ بسیار (بنابر بعضی‌ اخبار، با ششصد شتر و ششصد هزار درهم‌ یا دینار) از یمن‌ به‌ آنان‌ پیوستند و همه‌ در خانه‌ عایشه‌ گرد آمدند؛ بدین‌گونه‌، همه‌ مخالفان‌ امام‌ و به‌ ویژه‌ کسانی‌ که‌ بیم‌ داشتند امام‌ حقوق‌ مسلمانان‌ را از آنان‌ باز گیرد، به‌ عایشه‌ روی‌ آوردند.

۲ - اتفاقات قبل از جنگ



قبل از جنگ جمل اتفاقاتی رخ داده که لازم است به آن‌ها اشاره کنیم.

۲.۱ - حرکت مخالفین به سوی بصره


مخالفان، به‌ پیشنهاد عبداللّه بن‌ عامر، توافق‌ کردند که‌ به‌ سوی‌ بصره‌ حرکت‌ کنند (بر خلاف‌ نظر عایشه‌ که‌ می‌گفت‌ به‌ سوی‌ مدینه‌ بروند)، زیرا توان‌ رویارویی‌ با مردم‌ مدینه‌ را نداشتند، به‌ علاوه‌، مردم‌ بصره‌ طرفدار طلحه‌ و زبیر بودند و عبداللّه‌ نیز در آن‌جا یارانی‌ داشت‌. طلحه‌ و زبیر امیدوار بودند که‌ عایشه‌ بصریان‌ را همچون‌ اهل‌ مکه‌ بر امام‌ علی‌ بشوراند.
آنان‌ لشکریانی‌ مجهز ساختند و منادی‌ اعلام‌ کرد که‌ امّ المؤمنین‌ و طلحه‌ و زبیر به‌ بصره‌ می‌روند و هرکس‌ خواهان‌ عزت‌ اسلام‌ و جنگ‌ با گناهکاران‌ و خونخواهی‌ عثمان‌ است‌، به‌ راه‌ بیفتد. سرانجام‌، سپاهی‌ سه‌ هزار نفری‌ آماده‌ حرکت‌ شد که‌ نهصد تن‌ از آنان‌ از مردم‌ مدینه‌ و مکه‌ بودند.
[۵۰] مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۰۲.
[۵۱] مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص‌۲۲۸.

معاویه‌ نیز که‌ حکومت‌ شام‌ را در اختیار داشت‌ و مدعی‌ خونخواهی‌ عثمان‌ بود، نامه‌ای‌ به‌ زبیر نوشت‌ و به‌ دروغ‌ از او خواست‌ که‌ به‌ شام‌ برود تا وی‌ و مردم‌ آنجا با او بیعت‌ کنند.
[۵۲] بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص‌۱۸۳.


۲.۲ - موضع همسران پیامبر


از نظر بزرگان‌ صحابه‌، خروج‌ عایشه‌ مخالفتی‌ آشکار با آیه‌ ۳۳ سوره‌ احزاب‌ بود که‌ به‌ صراحت‌، از زنان‌ پیامبر می‌خواهد که‌ در خانه‌هایشان‌ قرار گیرند.
[۵۳] طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۷۷.

در میان‌ همسران‌ پیامبر اکرم‌ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، حَفْصه‌ درصدد بود از رأی‌ عایشه‌ پیروی‌ و با او همراهی‌ کند، اما برادرش‌، عبداللّه بن‌ عمر، نگذاشت‌. امّ سَلَمه‌ مردم‌ را به‌ تقوای‌ الهی‌ و پیروی‌ از علی‌ (علیه‌السلام‌) فراخواند و کوشید تا عایشه‌ را از همراهی‌ با پیمان‌شکنان‌ باز دارد، وی‌ به‌ عایشه‌ یادآوری‌ کرد که‌ تو تندروترین‌ افراد بر ضد عثمان‌ بودی‌، و سخنان‌ پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را درباره‌ ولایت‌ و خلافت‌ علی‌ (علیه‌السلام‌) به‌ او یادآوری‌ نمود، اما عایشه‌ با این‌ پاسخ‌ که‌ به‌ قصد اصلاح‌ میان‌ مسلمانان‌ برخواسته‌ است‌ و می‌خواهد گناه‌ خود را در رفتارش‌ با عثمان‌ جبران‌ کند، توصیه‌ او را نپذیرفت‌. در پی‌ آن‌، امّ سلمه‌ در نامه‌ای‌ به‌ علی‌ (علیه‌السلام‌)، اقدام‌ مخالفان‌ را گزارش‌ کرد و پسر خود، عمر، را نیز به‌ یاری‌ امام‌ فرستاد
[۶۶] بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص‌۱۵۸.
(نوشته‌اند امّ فضل‌، همسر عباس‌ عموی‌ پیغمبر، به‌ امام‌ نامه‌ نوشت‌. ابن‌اعثم‌ کوفی‌ هم‌ از نامه‌ امّ سلمه‌ و هم‌ از نامه‌ امّ فضل‌ یاد کرده‌ است‌ و ابن‌قتیبه دینوری نامه‌ای‌ را به‌ قُثَم بن‌ عباس‌ نسبت‌ داده‌ است‌.)

۲.۳ - موضع امام علی با مخالفان


امام‌ برای‌ جنگ‌ با معاویه‌ و یارانش‌، آماده‌ لشکرکشی‌ به‌ شام‌ بود که‌ خبر مخالفت‌ مردم‌ مکه‌ به‌ مدینه‌ رسید و حضرت‌، ضمن‌ سخنانی‌، اعلام‌ کرد که‌ اگر به‌ همین‌ اندازه‌ (مخالفت‌ و اعتراض‌) بسنده‌ کنند با آنان‌ برخورد نخواهد کرد و چون‌ خبر رسید که‌ مخالفان‌ قصد دارند به‌ بصره‌ بروند، برای‌ مقابله‌ با آنان‌ آماده‌ شد و فرمود اگر چنین‌ کنند، نظام‌ مسلمانان‌ از هم‌ خواهد گسست‌، و افزود ماندن‌ آنان‌ در میان‌ ما، به‌ رغم‌ مخالفت‌ و ناسازگاری‌، موجب‌ رنج‌ و ناراحتی‌ نبود.

۲.۴ - وجه تسمیه جنگ


عایشه‌ بر شتری‌ به‌ نام‌ عسکر سوار شد که‌ یعلی بن‌ امیه‌ آن‌را هشتاد دینار (و به‌ قولی‌ دویست‌ دینار) خریده‌ و در اختیار وی‌ گذارده‌ بود از این‌رو، این‌ جنگ‌، جمل‌ (شتر نر) نام‌ گرفت‌.

۲.۵ - مخالفت برخی سران با جنگ


مغیره بن‌ شعبه‌ ثقفی‌ و سعید بن‌ عاص‌، که‌ یک‌ منزل‌ از مکه‌ دور شده‌ بودند، درباره‌ ادامه‌ مسیر با هم‌ مشورت‌ کردند، مغیره‌ از سر فرصت‌طلبی‌ تصمیم‌ به‌ بازگشت‌ گرفت‌ و به‌ ثقفیان‌ گفت‌ که‌ بازگردند، سعید نیز به‌ مروان بن‌ حکم‌ اموی‌ ــ که‌ از مدعیان‌ اصلی‌ خونخواهی‌ و داماد عثمان‌ بودــ گفت‌ کسانی‌ که‌ خون‌ به‌ گردنشان‌ دارید، بر پشت‌ شتران‌اند، آنان‌ را بکشید، به‌ خانه‌های‌ خود بازگردید و خود را به‌ کشتن‌ ندهید، و خود به‌ مکه‌ بازگشت‌.
از طرفی‌ عبداللّه‌ بن‌ عمر با این‌ استدلال‌ که‌ یکی‌ از مردم‌ مدینه‌ و تابع‌ تصمیم‌ آنان‌ است‌ در مکه‌ ماند. از پسران‌ زبیر فقط‌ عبداللّه‌ با وی‌ رفت‌ و طلحه‌ نیز پسرش‌، محمد، را به‌ همراه‌ داشت‌.

۲.۶ - پشیمانی عایشه از جنگ


بین‌ راه‌ مکه‌ به‌ بصره‌، کنار آبی‌ به‌ نام‌ حَوْءَب‌، سگ‌ها پارس‌ کردند، چون‌ عایشه‌ بانگ‌ آن‌ها را شنید و دانست‌ که‌ آنجا حوءب‌ است‌، به‌ یاد سخنی‌ از پیامبر افتاد و خواست‌ که‌ او را بازگردانند. رسول‌ خدا به‌ زنان‌ خویش‌ گفته‌ بود که‌ مبادا یکی‌ از شما همو باشد که‌ سگ‌های‌ حوءب‌ بر وی‌ پارس‌ می‌کنند.
در این‌ میان‌، عبداللّه بن‌ زبیر (و به‌ روایتی‌، طلحه‌ و زبیر) با انکار حوءب‌ بودن‌ این‌ مکان‌، پنجاه‌ تن‌ از بنی‌عامر را نزد عایشه‌ آورد و آنان‌ به‌ صدق‌ گفته‌ عبداللّه‌ شهادت‌ دادند و سوگند خوردند.
[۸۰] مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۰۲ـ۱۰۳.


۲.۷ - ورود عایشه به بصره


شورشیان‌ به‌ بیرون‌ بصره‌ رسیدند، به‌ خواست‌ عایشه‌، عبداللّه ‌بن‌ عامر با نامه‌ای‌ از او به‌ سران‌ بصره‌، مخفیانه‌ وارد شهر شد و عایشه‌ با همراهانش‌ تا حُفَیر یا حَفر ابی‌موسی‌ پیش‌ رفت‌. چون‌ خبر به‌ مردم‌ بصره‌ رسید، عثمان بن‌ حُنَیف‌ (فرماندار علی‌ (علیه‌السلام‌) در بصره‌ )، عِمران بن‌ حُصَین‌ و ابوالاسود دُؤَلی‌ را نزد عایشه‌ فرستاد تا سبب‌ آمدن‌ وی‌ و مخالفت‌ او را بپرسند.
عایشه‌ گفت‌ که‌ اوباش‌ (غوغاء) به‌ حرم‌ پیامبر حمله‌ کردند و پیشوای‌ مسلمانان‌ را به‌ ستم‌ کشتند و اموال‌ محترم‌ را غارت‌ کردند و حرمت‌ شهر حرام‌ و ماه‌ حرام‌ را شکستند. من‌ آمده‌ام‌ تا مسلمانان‌ را از کار آنان‌ آگاه‌ سازم‌ و آنچه‌ را که‌ برای‌ اصلاح‌ این‌ وضع‌ باید انجام‌ داد، بگویم‌. آن‌ دو به‌ عایشه‌ یادآوری‌ کردند که‌، به‌ امر خدا و همچون‌ دیگر همسران‌ رسول‌ خدا، باید در خانه‌ات‌ بمانی‌. طلحه‌ و زبیر نیز گفتند که‌ به‌ خونخواهی‌ عثمان‌ آمده‌اند و بیعت‌ آنان‌ از روی‌ اکراه‌ بوده‌ است‌.

۳ - اقدامات شورشیان در بصره



به‌ دستور امام‌ علی‌ (علیه‌السلام‌)، عثمان بن‌ حنیف‌ موظف‌ شد تا شورشیان‌ را به‌ راه‌ حق‌ فراخواند و اگر نپذیرفتند، تا رسیدن‌ امام‌، در برابر آنان‌ مقاومت‌ کند. عثمان‌ بن‌ حنیف‌ به‌ مردم‌ گفت‌ که‌ مسلح‌ و آماده‌ شوید.
عایشه‌ با شورشیان‌ وارد مِرْبَد (از محله‌های‌ بزرگ‌ و مشهور بصره‌) شد و عده‌ای‌ از بصریان‌ به‌ وی‌ پیوستند. طلحه‌ و زبیر مردم‌ را به‌ خونخواهی‌ عثمان‌ برانگیختند، آنگاه‌ عایشه‌، که‌ بر شتر خویش‌ و در هودجی‌ نشسته‌ بود، با صدای‌ بلند درباره‌ کشته‌ شدن‌ عثمان‌ به‌ ستم‌، و در ضدیت‌ با علی‌ (علیه‌السلام‌) و واگذاشتن‌ کار خلافت‌ به‌ شورا سخن‌ گفت‌.
میان‌ یاران‌ عثمان بن‌ حنیف‌ دو دستگی‌ افتاد و گروهی‌ به‌ عایشه‌ پیوستند. جاریة ‌بن‌ قدامه‌، از یاران‌ امام‌ علی‌، به‌ نصیحت‌ عایشه‌ پرداخت‌ و به‌ وی‌ گفت‌ که‌ کشتن‌ عثمان‌ سبک‌تر از کار توست‌ که‌ از خانه‌ خویش‌ بیرون‌ آمده‌ای‌ و بر این‌ شتر ملعون‌، خود را آماج‌ سلاح‌ کرده‌ و ستر و حرمت‌ خود را هتک‌ کرده‌ای‌.

۳.۱ - جنگ بین شورشیان و بصریان


حُکَیم ‌بن‌ جَبَله‌، سردار سواران‌ عثمان بن‌ حنیف‌، با سواران‌ خود به‌ جنگ‌ با یاران‌ عایشه‌ پرداخت‌ و مردم‌ که‌ هر کدام‌ طرفدار یکی‌ از دو گروه‌ بودند، از پشت‌بام‌ به‌ سوی‌ گروه‌ دیگر سنگ‌ می‌انداختند.
روز بعد نیز، از طلوع‌ آفتاب‌ تا ظهر، میان‌ یاران‌ عثمان بن‌ حنیف‌ و یاران‌ عایشه‌، در جایی‌ به‌ نام‌ دارالرزق‌ (مدینة ‌الرزق‌/ قریة ‌الارزاق‌) در زابوقه‌ (مکانی‌ در نزدیکی‌ بصره‌)، جنگ‌ سختی‌ درگرفت‌ و بسیاری‌ از یاران‌ عثمان‌ کشته‌ شدند، اما سرانجام‌، دو گروه‌ صلح‌ کردند.

۳.۲ - صلح بین شورشیان و عثمان


پس از صلح بین یاران عایشه و یاران‌ عثمان بن‌ حنیف‌، قرارداد نوشتند که‌ از جنگ‌ دست‌ بکشند تا علی‌ (علیه‌السلام‌) بیاید، در بازار و گذر متعرض‌ یکدیگر نشوند، دارالاماره‌ و بیت‌المال‌ و مسجد در اختیار عثمان بن‌ حنیف‌ باشد، و طلحه‌ و زبیر و یارانشان‌ هرجا که‌ می‌خواهند اقامت‌ کنند. سپس‌ مردم‌ پراکنده‌ شدند و سلاح‌های‌ خود را بر زمین‌ نهادند.
طبری‌، در روایتی‌ از سیف‌ بن‌ عمر، مُفاد قرارداد را در تأیید شورشیان‌ و به‌ گونه‌ای‌ دیگر آورده‌ است‌. به‌ روایت‌ وی‌، دو گروه‌ اتفاق‌ کردند تا کَعب بن‌ سُور را به‌ نمایندگی‌ به‌ مدینه‌ بفرستند تا معلوم‌ کند که‌ طلحه‌ و زبیر در بیعت‌ با علی‌ مجبور بوده‌اند یا نه‌، اما این‌ مطلب‌ بی‌اساس‌ می‌نماید، زیرا کعب بن‌ سور خود یکی‌ از سران‌ اصحاب‌ جمل‌ بود و عثمان بن‌ حنیف‌ طبعاً با چنان‌ قرار و چنین‌ نماینده‌ای‌ موافقت‌ نمی‌کرده‌ است‌.

۳.۳ - شکستن صلح‌نامه


دو روز بعد از صلح، طلحه‌ و زبیر، از بیم‌ آنکه‌ علی‌ (علیه‌السلام‌) برسد و بر آنان‌ چیره‌ گردد، پیمان‌ را شکستند و در پی‌ آن‌، عثمان بن‌ حنیف‌ در حال‌ خواندن‌ نماز عشا در مسجد، دستگیر کردند. ابتدا عایشه‌ دستور داد وی‌ را بکشند، اما بعد منصرف‌ شده‌ و دستور داد او را حبس‌ کنند. به‌ وی‌ چهل‌ تازیانه‌ زدند و به‌ دستور طلحه‌ یا مُجاشع بن‌ مسعود، موی‌ سر و صورت‌ و ابروان‌ و پلک‌هایش‌ را کندند و او را حبس‌ کردند، آنگاه‌ عبداللّه بن‌ زبیر و گروهی‌ به‌ سوی‌ دارالاماره‌ رفتند و چهل‌ (یا به‌ قولی‌ هفتاد) نگهبانِ گماشته‌ عثمان بن‌ حنیف‌ را کشتند و وارد قصر شدند و طلحه‌ و زبیر بیت‌المال‌ را تصرف‌ کردند، مردم‌ نیز با شورشیان‌ بودند و هرکه‌ با آنان‌ نبود، گمنام‌ و پنهان‌ بود.
[۱۰۵] مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۰۳.

مردم‌ با طلحه‌ و زبیر، به‌ عنوان‌ امیر، و نه‌ خلیفه‌، بیعت‌ کردند. چون‌ میان‌ طلحه‌ و زبیر بر سر خواندن‌ نماز اختلاف‌ افتاد، مقرر گردید که‌ هر روز یکی‌ از آن‌ دو (یا پسرانشان‌ محمد و عبداللّه‌) به‌ نوبت‌ امامت‌ نماز را برعهده‌ بگیرند.

۳.۴ - اقدامات حکیم بر آزادی عثمان


حُکَیم بن‌ جبله‌ با سیصد تن‌ به‌ زابوقه‌ رفت‌. او گفت‌ کسانی‌ را که‌ شورشیان‌ کشته‌اند، هیچ‌ دستی‌ در قتل‌ عثمان‌ نداشته‌اند. حکیم‌ از طلحه‌ و زبیر خواست‌ که‌ عثمان بن‌ حنیف‌ را آزاد و دارالاماره‌ و بیت‌المال‌ را به‌ او تسلیم‌ کنند و تا آمدن‌ علی‌ (علیه‌السلام‌) به‌ جای‌ خود بازگردند، اما آنان‌ نپذیرفتند.
[۱۰۸] مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۰۳.

حکیم‌ و سوارانش‌ و کسانی‌ از قبیله‌ او (عبدالقیس‌) و قبیله‌ ربیعه‌ به‌ یاری‌ عثمان بن‌ حنیف‌ برخاستند و پس‌ از نبردی‌ سخت‌، وی‌ و هفتاد تن‌ از قبایل‌ عبدالقیس‌ و ربیعه‌ کشته‌ شدند.

۳.۵ - ادعای ادای تکلیف


طلحه‌ و زبیر اعلام‌ کردند که‌ در میان‌ قبایل‌ بصره‌ باید از تمام‌ کسانی‌ که‌ بر ضد خلیفه‌ عثمان‌ اقدام‌ کرده‌اند، انتقام‌ گرفت‌. سپس‌ نامه‌هایی‌ به‌ مردم‌ شام‌ و کوفه‌ و مدینه‌ نوشتند و اعلام‌ کردند که‌ قاتلان‌ عثمان‌ را از پای‌ درآورده‌ و تکلیف‌ خویش‌ را انجام‌ داده‌اند و آنان‌ نیز باید چنین‌ کنند.
عایشه‌ هم‌ در نامه‌ای‌ خطاب‌ به‌ مردم‌ کوفه‌، در توجیه‌ اقدامات‌ شورشیان‌ نوشت‌: اگر کسانی‌ را به‌ انتقام‌ کشته‌ایم‌، معذور بوده‌ایم‌، ما ۲۶ روز ماندیم‌ و مردم‌ بصره‌ را به‌ اجرای‌ حدود خدا و جلوگیری‌ از خونریزی‌ دعوت‌ کردیم‌ اما آنان‌ خیانت‌ کردند و خداوند قاتلان‌ عثمان‌ را یکجا گردآورد و آنان‌ را قصاص‌ کرد، پس‌ از قاتلان‌ عثمان‌ چشم‌ نپوشید. عایشه‌ همچنین‌ در نامه‌هایی‌ به‌ مردم‌ مدینه‌ و یمامه‌، آنان‌ را به‌ حمایت‌ از شورشیان‌ دعوت‌ کرد.
شورشیان‌ قصد کشتن‌ عثمان بن‌ حنیف‌ را نیز داشتند، اما از بیم‌ انتقام‌ برادرش‌ (سَهل بن‌ حُنَیف‌) و عشیره‌ وی‌، به‌ درخواست‌ عایشه‌ وی‌ را رها کردند و او پیش‌ علی‌ (علیه‌السلام‌) رفت‌.
تاریخ‌ این‌ حوادث‌ را ۲۴ و ۲۵ ربیع‌الآخر (یا ماه‌ جمادی‌ الاولی‌) سال‌ ۳۶ نوشته‌اند.

۴ - اقدامات امام علی قبل از جنگ



هنگامی‌ که‌ امام‌ خبر یافت‌، عایشه‌ و طلحه‌ و زبیر به‌ سوی‌ بصره‌ رفته‌اند، مردم‌ مدینه‌ را به‌ یاری‌ فراخواند و مردم‌ نیز اجابت‌ کردند،
[۱۱۷] بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص‌۱۶۵.
سپس‌، سهل بن‌ حنیف‌ انصاری‌ را جانشین‌ خود کرد و با شتاب‌، با همان‌ سپاه‌ هفتصد نفری‌ (از جمله‌ چهارصد تن‌ از مهاجران‌ و انصار) که‌ آماده‌ حرکت‌ به‌ شام‌ بود، از شهر بیرون‌ رفت‌ (آخر ربیع‌الآخر ۳۶) تا شاید شورشیان‌ را بازگرداند، اما چون‌ به‌ رَبَذَه‌، در سه‌ میلی‌ مدینه‌ رسید، معلوم‌ شد که‌ شورشیان‌ دور شده‌اند، امام‌ چند روز در ربذه‌ ماند.
در آنجا، یارانی‌، از جمله‌ از قبیله‌ طَی، به‌ وی‌ پیوستند و از مدینه‌ برای‌ او مرکب‌ و سلاح‌ رسید
[۱۲۴] مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۰۳ـ ۱۰۵.
[۱۲۵] شيبانی عصفری، خلیفة بن خیاط، تاریخ خلیفة بن خیاط، ج۱، ص‌۱۱۰.
(که‌، بنا به‌ روایتی‌، انصارِ همراه‌ امام‌ را هشتصد تن‌ و به‌ قولی‌ همراهان‌ امام‌ را از مردم‌ مدینه‌ چهار هزار تن‌ نوشته‌ است‌) آنگاه‌، نامه‌ای‌ به‌ مردم‌ کوفه‌ نوشت‌ و از آنان‌ یاری‌ خواست‌.

۴.۱ - درخواست جهاد از کوفیان


امام‌، هاشم بن‌ عُتْبه‌ معروف‌ به‌ مِرقال‌ را با نامه‌ای‌ نزد ابوموسی‌ اَشْعَری‌، عامل‌ کوفه‌، فرستاد و پیغام‌ داد که‌ مردم‌ را برای‌ پیوستن‌ به‌ امام‌ بسیج‌ کند، ابوموسی‌ مردم‌ را از یاری‌ کردن‌ امام‌ بازداشت‌ و گفت‌ وضعی‌ که‌ پیش‌ آمده‌، فتنه‌ است‌ و حتی‌ هاشم‌ را تهدید به‌ حبس‌ کرد.
در پی‌ آن‌، امام‌، عبداللّه بن‌ عباس‌ و محمد بن‌ ابی‌بکر را به‌ کوفه‌ فرستاد (بنابه‌ روایتی‌، بار اول‌ محمد بن‌ ابی‌بکر و محمد بن‌ عون‌ و بار دوم‌ عبداللّه بن‌ عباس‌ و مالک‌ اشتر را اعزام‌ کرد) تا ابوموسی‌ را معزول‌ و به‌ جای‌ وی‌ قَرَظة ‌بن‌ کَعب‌ انصاری‌ را والی‌ کوفه‌ کنند.
امام‌ سپس‌ حسن بن‌ علی‌ (علیه‌السلام‌) و عمّار بن‌ یاسر را، با نامه‌ای‌ خطاب‌ به‌ مردم‌ کوفه‌، بدان‌ شهر فرستاد تا آنان‌ را بسیج‌ کنند.
آنگاه‌ از ربذه‌ به‌ ذی‌قار رفت‌، در آنجا، عثمان بن‌ حنیف‌ نزد امام‌ آمد، امام‌ وقتی‌ او را با آن‌ وضع‌ دید از او دلجویی‌ کرد و فرمود: خدا به‌ تو پاداش‌ و نیکی‌ دهد.
در کوفه‌، حسن بن‌ علی‌ و دیگر یاران‌ امام‌، با سخنان‌ خود، مردم‌ کوفه‌ را به‌ یاری‌ امام‌ برانگیختند. لشکری‌ حدود نُه‌ هزار تن‌ از کوفیان‌ با آنان‌ همراه‌ شد و در ذی‌قار به‌ امام‌ پیوست‌. نزدیک‌ دو هزار (و به‌ قولی‌ سه‌ هزار) تن‌ از شیعیان‌ امام‌، از قبیله‌ عبدالقیس‌ و ربیعه‌ که‌ در بصره‌ می‌زیستند، نیز به‌ امام‌ پیوستند، آنگاه‌ علی‌ (علیه‌السلام‌) حرکت‌ کرد و با حدود دوازده‌ هزار سپاهی‌ به‌ بصره‌ رسید.

۴.۲ - تعداد سپاهیان امام


سپاهیان‌ امام‌ هفت‌ گروه‌، از قبایل‌ گوناگون‌ بودند که‌ بر هر یک‌ سالاری‌، فرماندهی‌ می‌کرد، برخی‌ قبایل‌ نیز، مانند قَیس‌ و اَزد و حَنْظَله‌ و عِمران‌ و تَمیم‌ و ضَبّه‌ و رِباب‌، به‌ اصحاب‌ جمل‌ ملحق‌ شدند.
عده‌ای‌ نیز از هر دو طرف‌ کناره‌ گرفتند، از جمله‌ اَحْنَف بن‌ قیس‌ که‌ به‌ امام‌ گفت‌ اگر بخواهی‌ به‌ تو می‌پیوندم‌ و اگر نه‌، با قبیله‌ خود، بنی سعد، کناره‌ می‌گیرم‌ و ده‌ هزار (یا چهار هزار) شمشیر را از تو باز می‌دارم‌. امام‌ ترجیح‌ داد که‌ وی‌ کناره‌ گیرد.
[۱۳۹] بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۱۶۶ـ۱۶۹.
[۱۴۰] بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۱۸۶.
[۱۴۳] دینوری‌، احمد بن‌ داوود، الاخبار الطوال‌، ج۱، ص‌۱۴۵ـ ۱۴۶.
[۱۴۴] ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۵۸ـ۴۶۱.
[۱۴۶] مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۱۷.
در روایاتی‌ دیگر نوشته‌ شده‌ است‌ که‌ سپاهیان‌ امام‌ نوزده‌ یا بیست‌ هزار تن‌ و لشکریان‌ شورشی‌ سی‌ هزار تن‌ یا افزون‌تر بودند.

۴.۳ - پاسخ امام به شبهه


امام‌ در پاسخ‌ یکی‌ از یاران‌ خویش‌، که‌ پرسید چگونه‌ ممکن‌ است‌ طلحه‌ و زبیر و عایشه‌ همگی‌ بر باطل‌ باشند، فرمود که‌ حق‌ و باطل‌ را با قدر و منزلت‌ مردان‌ نمی‌توان‌ شناخت‌، باید حق‌ را شناخت‌ تا اهل‌ آن‌ شناخته‌ شوند و باطل‌ را شناخت‌ تا اهل‌ آن‌ معلوم‌ شوند.

۴.۴ - استقرار دو گروه در بصره


هنگامی‌ که‌ امام‌ وارد بصره‌ گردید، از سمت‌ طَفّ داخل‌ شد و در جایی‌ معروف‌ به‌ زاویه‌ چند روز اقامت‌ کرد، سپس‌ به‌ راه‌ ادامه‌ داد.
طلحه‌ و زبیر و عایشه‌ نیز از فُرضه‌ (بندر) به‌ راه‌ افتادند پس‌ از رسیدن‌ امام‌ به‌ بصره‌، دو گروه‌ با هم‌ روبه‌رو شدند.
[۱۵۴] مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۰۴ـ۱۰۶.
عایشه‌ نیز از اقامتگاهش‌ به‌ مسجد حُدّان‌، در محله‌ قبیله‌ ازد، که‌ میدان‌ جنگ‌ در حوالی‌ آن‌ بود، نقل‌ مکان‌ کرد.

۴.۵ - رفع یک شبهه


روایات‌ سیف بن‌ عمر حکایت‌ از آن‌ دارد که‌ در نتیجه‌ گفتگوهای‌ فرستاده‌ امام‌ علی‌ (علیه‌السلام‌) با عایشه‌ و طلحه‌ و زبیر، احتمال‌ مصالحه‌ قوّت‌ گرفت‌ و دو لشکر به‌ سازش‌ امیدوار شدند، اما محرکان‌ قتل‌ عثمان‌ ــ که‌ در سپاه‌ امام‌ علی‌ جای‌ داشتند و خود را در شُرف‌ نابودی‌ می‌دیدندــ شب‌ قبل‌ از جنگ‌، هم‌رأی‌ شدند تا جنگ‌افروزی‌ کنند و صبح‌ روز بعد، کوفیانِ سپاه‌ امام‌ به‌ گروه‌ مقابل‌ تاختند و بدین‌ترتیب‌، جنگ‌ آغاز شد.
این‌ روایات‌، گذشته‌ از شخصیت‌ سیف ‌بن‌ عمر و افزون‌ بر تناقض‌هایی‌ که‌ دارند، می‌کوشند تأثیر افراد و گروه‌های‌ جنگ‌طلب‌ (متهمان‌ به‌ قتل‌ عثمان‌ و گروه‌ ساختگی‌ سبائیه‌) را بر تصمیم‌ امام‌ علی‌ (علیه‌السلام‌) نشان‌ دهند و شورشیان‌ و پیمان‌شکنان‌ را صلح‌طلب‌ تصویر کنند، حال‌ آنکه‌، بنا بر روایات‌ دیگر، علی‌ (علیه‌السلام‌) تمایلی‌ به‌ جنگ‌ نداشت‌ و تا سه‌ روز پس‌ از ورود به‌ بصره‌، با ارسال‌ پیغام‌هایی‌، می‌کوشید تا شورشیان‌ را باز دارد و آنان‌ را به‌ همراهی‌ با خویش‌ بخواند.
[۱۶۰] مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۰۶.

روز جنگ‌ نیز، از صبح‌ تا ظهر، اصحاب‌ جمل‌ را دعوت‌ می‌کرد تا بازگردند.

۴.۶ - تلاش امام برای صلح


امام‌ در نامه‌ای‌ به‌ طلحه‌ و زبیر، از مشروعیت‌ خلافت‌ خویش‌، بیعت‌ آزادانه‌ مردم‌، بی‌گناهی‌ خویش‌ در قتل‌ عثمان‌، حقانیت‌ نداشتن‌ طلحه‌ و زبیر در خونخواهی‌ عثمان‌، و اقدام‌ نادرست‌ طلحه‌ و زبیر در نقض‌ دستور قرآن‌ (بیرون‌ آوردن‌ همسر پیامبر از خانه‌ و قرارگاه‌ خود) سخن‌ گفت‌.
امام‌ در نامه‌ای‌ به‌ عایشه‌ نیز هشدار داد که‌ برخلاف‌ دستور قرآن‌ از خانه‌اش‌ بیرون‌ آمده‌ و، به‌ بهانه‌ اصلاح‌ بین‌ مردم‌ و خونخواهی‌ عثمان‌، لشکرکشی‌ کرده‌ و خود را گرفتار گناهی‌ بزرگ‌ ساخته‌ است‌.
طلحه‌ و زبیر، در نامه‌ای‌ به‌ امام‌، بر نافرمانی‌ خویش‌ اصرار ورزیدند و عایشه‌ نیز پاسخی‌ نداد.
به‌ دنبال‌ آن‌، عبداللّه‌ بن‌ زبیر مردم‌ را بر ضد امام‌ شوراند، که‌ حسن‌ بن‌ علی‌ (علیه‌السلام‌) با سخنانی‌ بلیغ‌ و روشنگرانه‌ پاسخش‌ را داد.
آنگاه‌ امام‌، صَعْصَعه بن‌ صوحان‌ و سپس‌ عبداللّه بن‌ عباس‌ را برای‌ گفتگو با طلحه‌ و زبیر و عایشه‌ فرستاد، اما گفتگوها ثمری‌ نداشت‌ و از آن‌ میان‌ عایشه‌ سرسخت‌تر بود.
در پی‌ بی‌نتیجه‌ ماندن‌ مکاتبه‌ و گفتگو و اصرار شورشیان‌ بر بیعت‌شکنی‌ و مخالفت‌ و جنگ‌، امام‌ خطبه‌ای‌ خواند و اتمام‌ حجت‌ کرد و لشکریان‌ خود را آرایش‌ داد و فرماندهان‌ را بر گمارد. اصحاب‌ جمل‌ نیز سپاه‌ خویش‌ را آراستند.
[۱۶۷] بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص‌۱۶۹.
عایشه‌ هم‌ بر شتر ــ که‌ آن‌را با زره‌ پوشانده‌ بودند ــ نشست‌ و پیشاپیش‌ صفوف‌ قرار گرفت‌.

۴.۷ - بیان قوانین جنگ


امام‌ یاران‌ خود را از آغاز کردن‌ جنگ‌ پرهیز داد و گفت‌ که‌ مجروحی‌ را نکشند، کسی‌ را مثله‌ نکنند، بی‌اجازه‌ وارد خانه‌ای‌ نشوند، به‌ کسی‌ ناسزا نگویند، زنی‌ را هجو نکنند و جز آنچه‌ در اردوگاه‌ اصحاب‌ جمل‌ است‌، برندارند.

۴.۸ - نصیحت‌کردن سران فتنه


امام علی‌ (علیه‌السلام‌) از نزدیک‌ با طلحه‌ و زبیر سخن‌ گفت‌ و به‌ زبیر، که‌ او را نصیحت‌پذیرتر می‌دانست‌، حدیثی‌ از پیغمبر را یادآوری‌ کرد و زبیر تأیید کرد و گفت‌ اگر این‌ را به‌ یاد داشتم‌، به‌ این‌ راه‌ نمی‌آمدم‌، به‌ خدا هرگز با تو نمی‌جنگم‌.
آنگاه‌ به‌ عایشه‌ گفت‌ که‌ می‌خواهد جنگ‌ را ترک‌ کند، اما عبداللّه بن‌ زبیر به‌ پدر گفت‌، که‌ این‌ دو لشکر را با هم‌ روبه‌رو کرده‌ای‌ و حال‌ که‌ به‌ روی‌ یکدیگر شمشیر کشیده‌اند، می‌خواهی‌ آنان‌ را رها کنی‌؟ تو پرچم‌های‌ پسر ابی‌طالب‌ را دیده‌ای‌ که‌ به‌ دست‌ جوانان‌ دلیر است‌ و بیمناک‌ شده‌ای‌، زبیر نیز، به‌ اصرار عبداللّه‌، کفاره‌ قسم‌ خود را با آزاد کردن‌ بنده‌ای‌ داد و آماده‌ جنگ‌ شد.
[۱۸۵] مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۰۷ـ۱۰۸.


۴.۹ - دعوت برای اتحاد


امام‌، پیش‌ از آغاز جنگ‌، مصحفی‌ به‌ یکی‌ از یارانش‌ داد تا شورشیان‌ را به‌ پیروی‌ از فرمان‌های‌ آن‌ فراخواند و آنان‌ را از تفرقه‌ باز دارد و به‌ وحدت‌ دعوت‌ کند، اما آنان‌ او را به‌ شهادت‌ رساندند و چند تن‌ از دیگر یاران‌ امام‌ را نیز با تیر کشتند، پس‌، امام‌ فرمود اکنون‌ جنگ‌ رواست‌ و هنگام‌ نبرد است‌.

۵ - شروع جنگ



روز پنجشنبه‌ نیمه‌ جمادی‌الآخره‌ ۳۶ یا ۱۰ جمادی‌الآخره‌ ۳۶
[۱۹۸] مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۱۳.
و یا (۱۰) جمادی ‌الاولی ۳۶
[۲۰۰] مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۹۵.
جنگ‌ در خُرَیبَه‌، از نواحی‌ بصره‌، آغاز شد.

۵.۱ - صدور فرمان جنگ


امام علی‌ (علیه‌السلام‌) به‌ محمد بن‌ حَنَفیه‌ (پرچمدار سپاه‌) و مالک‌ اشتر (فرمانده‌ جانب‌ راست‌ سپاه‌) فرمان‌ حمله‌ داد. جنگ‌ از ظهر تا غروب‌ با شدت‌ ادامه‌ یافت‌.
قبیله‌ ضبّه‌ و ازد پیرامون‌ عایشه‌ را گرفته‌ بودند.

۵.۲ - دفاع از عایشه در طول جنگ


کعب بن‌ سور، که‌ مهار شتر عایشه‌ را به‌ دست‌ داشت‌، به‌ قتل‌ رسید و پس‌ از آن‌، اصحاب‌ جمل‌ مهار شتر را یکی‌ پس‌ از دیگری‌ به‌ دست‌ گرفتند و سرسختانه‌ از عایشه‌ محافظت‌ کردند تا کشته‌ شدند. گفته‌اند هفتاد تن‌، که‌ مهار شتر را در دست‌ گرفته‌ بودند، دستشان‌ قطع‌ شد و خودشان‌ هم‌ به‌ هلاکت‌ رسیدند.

۵.۳ - پی‌شدن شتر عایشه


طبری‌ حکایتی‌ عجیب‌ از تعصب‌ شورشیان‌ در تقدیس‌ شتر و هواخواهی‌ عایشه‌ آورده‌ است‌.
امام‌ چون‌ مقاومت‌ بصریان‌ را در اطراف‌ شتر دید، دستور داد آن‌را پی‌ کنند، عده‌ای‌ از یاران‌ زبده‌ امام‌ به‌ شتر حمله‌ کردند و آن‌را کشتند.
[۲۱۵] مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص۳۷۹.


۵.۴ - پایان جنگ


اصحاب‌ جمل‌، پس‌ از چند ساعت‌ نبرد و دادن‌ کشته‌ بسیار، شب‌ هنگام‌ منهزم‌ شدند. (بلاذری‌
[۲۱۶] بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص‌۱۷۱.
یعقوبی‌ مسعودی‌
[۲۱۸] مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۹۶.
ابن‌قتیبه دینوری نوشته‌ است‌ سپاه‌ امام‌ پس‌ از هفت‌ روز جنگ‌، بر اصحاب‌ جمل‌ غلبه‌ یافت‌.)

۵.۵ - شمار کشته‌ها


شمار کشته‌های‌ جنگ‌ جمل‌ را به‌ اختلاف‌ نوشته‌اند.
به‌ روایت‌ ابوخَیثَمَه‌ از وَهْب بن‌ جَریر، در جنگ‌ جمل‌ از سپاه‌ بصره‌ ۲،۵۰۰ تن‌ کشته‌ شدند.
[۲۲۱] بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص‌۱۷۷.
[۲۲۲] بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۱۸۸.
در روایات‌ دیگر، شمار کشته‌های‌ اصحاب‌ جمل‌ از ۶،۰۰۰ تا ۲۵،۰۰۰ تن‌
[۲۲۸] مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۹۵ـ۹۶.
ذکر شده‌ و یعقوبی‌ آن‌را بیش‌ از ۳۰،۰۰۰ تن‌ نوشته‌ است‌، که‌ مبالغه‌آمیز می‌نماید.
عده‌ شهدای‌ سپاه‌ امام‌ را از ۴۰۰ تا ۵،۰۰۰ تن‌ نوشته‌اند.
[۲۳۳] مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۹۶.


۶ - اقدامات امام بعد از جنگ



امام علی (علیه‌السلام) بعد از جنگ اقداماتی داشته‌اند که به چند نمونه اشاره می‌کنیم.

۶.۱ - برخورد با زخمی‌ها و اسیران


پس‌ از شکست‌ اصحاب‌ جمل‌، امام‌ فرمود زخمیان‌ و اسیران‌ را نکشند، فراریان‌ را تعقیب‌ نکنند و نکشند و هرکس‌ را که‌ در به‌ روی‌ خود ببندد و سلاح‌ بر زمین‌ نهد، در امان‌ دارند.
امام‌ کسانی‌ از سپاه‌ جمل‌ (از جمله‌ مروان بن‌ حکم‌، موسی بن‌ طلحه‌، پسران‌ عثمان‌ و ولید بن‌ عقبه‌) را که‌ به‌ اسارت‌ درآمده‌ بودند، نکشت‌، بلکه‌ به‌ آنان‌ امان‌ داد و آزادشان‌ کرد.

۶.۲ - عفو بصریان


وقتی‌ مردم‌ بصره‌ با امام‌ بیعت‌ کردند، مروان‌ گفت‌ که‌ بیعت‌ نمی‌کند مگر آنکه‌ امام‌ وی‌ را مجبور کند و امام‌ فرمود، اگر هم‌ بیعت‌ کنی‌، غدر خواهی‌ کرد، مروان‌ سپس‌ به‌ معاویه‌ پیوست‌.
عبداللّه بن‌ زبیر و عُتْبه بن‌ ابی‌سفیان‌ نیز نزد عایشه‌ رفتند و امام‌ متعرض‌ آن‌ها نشد.
امام‌ پس‌ از پیروزی‌ بر اصحاب‌ جمل‌، در جامع‌ بصره‌ خطبه‌ای‌ خواند و در آن‌ بصریان‌ را سرزنش‌ کرد و آنان‌ را نخستین‌ مردمی‌ دانست‌ که‌ پیمان‌ شکستند و در امت‌ دو دستگی‌ پدید آوردند، با این‌ حال‌، همچون‌ رفتار رسول‌ خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) با مردم‌ مکه‌، بصریان‌ را عفو کرد و از فتنه‌ برحذرشان‌ داشت‌. آنگاه‌ نشست‌ و مردم‌ با وی‌ بیعت‌ کردند.
[۲۳۷] بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۱۹۲.
[۲۳۹] مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۱۳ـ۱۱۴.


۶.۳ - منع تصرف و غارت اموال


امام‌ سپاه‌ خود را از تصرف‌ و غارت‌ اموال‌ شخصی‌ بصریان‌ و اصحاب‌ جمل‌ بازداشت‌ و فرمود اموال‌ کشتگان‌ اصحاب‌ جمل‌ میراث‌ خویشان‌ مستحق‌ آنهاست‌ و فقط‌ اجازه‌ داد آنچه‌ را که‌ در اردوگاه‌ برای‌ جنگیدن‌ به‌کار می‌بردند، به‌ غنیمت‌ گیرند، امام‌، پس‌ از آن‌، سلاح‌ و اسب‌ و استر فراریان‌ از میدان‌ را میان‌ یاران‌ خویش‌ قسمت‌ کرد.
وقتی‌ یکی‌ از یاران‌ امام‌ پرسید که‌ چگونه‌ رواست‌ با آنان‌ بجنگیم‌ و خونشان‌ را بریزیم‌، اما اسیر کردن‌ زنانشان‌ و به‌ غنیمت‌ گرفتن‌ اموالشان‌ نارواست‌، امام‌ فرمود: از مسلمان‌ اسیر و مال‌ به‌ غنیمت‌ نباید گرفت‌، مگر آنچه‌ با آن‌ می‌جنگیده‌اند، همچنین‌ فرمود: کدام‌ یک‌ از شما مادرتان‌، عایشه‌، را به‌ منزله‌ سهم‌ خود برمی‌دارد؟ و آنان‌ استغفار کردند.
امام‌ خبر جنگ‌ جمل‌ و پیروزی‌ بر شورشیان‌ را برای‌ اهل‌ کوفه‌ و مدینه‌ نوشت‌، بیت‌المال‌ را میان‌ یاران‌ و همراهانش‌ قسمت‌ کرد
[۲۴۸] مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۱۶ـ۱۱۷.
و چند روز در بصره‌ اقامت‌ گزید، آنگاه‌ عبداللّه بن‌ عباس‌ را به‌ امارت‌ بصره‌ منصوب‌ کرد و در رجب‌ (و به‌ قولی‌ رمضان‌) سال‌ ۳۶ به‌ کوفه‌ رفت‌.

۷ - عاقبت طلحه و زبیر



هنگامی‌ که‌ سپاه‌ جمل‌ می‌گریخت‌، مروان بن‌ حَکَم‌ تیری‌ به‌ پای‌ طلحه‌ زد و او را زخمی‌ کرد، طلحه‌ را به‌ خانه‌ای‌ در بصره‌ منتقل‌ کردند و او در آنجا، به‌ علت‌ خونریزی‌، درگذشت‌.
گفته‌اند که‌ مروان‌ به‌ اَبان‌، پسر عثمان‌، گفت‌ که‌ یکی‌ از کشندگان‌ پدرت‌ را از میان‌ برداشتم‌. در پاره‌ای‌ روایات‌، از طلحه‌ به‌ عنوان‌ نخستین‌ مقتول‌ جنگ‌ جمل‌ یاد شده‌ است‌. بنابر برخی‌ منابع‌، زبیر نیز، پشیمان‌ از کار خویش‌، قبل‌ از جنگ‌ از میان‌ اصحاب‌ جمل‌ بیرون‌ رفت‌. از روایتی‌ دیگر برمی‌آید که‌ پس‌ از شکست‌ سپاه‌ جمل‌، زبیر از معرکه‌ گریخت‌ و آهنگ‌ مدینه‌ کرد.
به‌ هر روی‌، هنگامی‌ که‌ زبیر میدان‌ را ترک‌ کرد، عَمرو/ عُمَیر بن‌ جُرموز، با چند تن‌ از یارانش‌، به‌ تعقیب‌ او پرداخت‌ و در جایی‌ به‌نام‌ وادی‌السِّباع‌ او را غافلگیرانه‌ کشت‌،
[۲۶۹] مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۰۸.
امام‌ از این‌ واقعه‌ و کشته‌ شدن‌ زبیر اظهار ناخشنودی‌ کرد و چون‌ شمشیر وی‌ را دید، با یادآوری‌ دلیری‌های‌ زبیر در جنگ‌های‌ صدر اسلام‌، فرمود این‌ شمشیر بارها اندوه‌ را از چهره‌ رسول‌ خدا زدود.

۸ - عاقبت عایشه



پس‌ از جنگ‌، عایشه‌ را از هودج‌ بیرون‌ آوردند و برای‌ او خیمه‌ای‌ برپا کردند، علی‌ (علیه‌السلام‌) او را به‌ سبب‌ جنگ‌افروزی‌ سرزنش‌ کرد، سپس‌ به‌ برادر وی‌، محمد بن‌ ابی‌بکر، فرمود تا او را به‌ بصره‌ بَرَد.
عایشه‌ چند روز آن‌جا ماند تا بعداً روانه‌ مدینه‌ شود، اما چون‌ مهلت‌ پایان‌ یافت‌ و او در رفتن‌ تعلل‌ ورزید، امام‌، عبداللّه بن‌ عباس‌ را پیش‌ وی‌ فرستاد و به‌ او هشدار داد، آنگاه‌ وی‌ را با عده‌ای‌ از زنان‌ بصره‌، که‌ به‌ دستور امام‌ جامه‌ مردان‌ پوشیدند، با جمعی‌ از لشکریان‌ خویش‌، همراه‌ محمد (یا عبدالرحمان‌) بن‌ ابی‌بکر، با احترام‌ و مشایعت‌، به‌ مدینه‌ روانه‌ کرد و دوازده‌ هزار (درهم‌ یا دینار؟) مال‌ به‌ او داد.
[۲۷۹] مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۱۳ـ۱۱۴.
[۲۸۰] مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص۱۱۶.

بعدها عایشه‌ هرگاه‌ روز جمل‌ را به‌ یاد می‌آورد، آرزو می‌کرد که‌ ای‌ کاش‌ قبل‌ از آن‌ مرده‌ بود و در آن‌ حادثه‌ حضور نمی‌یافت‌. وی‌ هنگامی‌ که‌ آیه‌ «و قَرْنَ فی‌ بُیوتِکُنَّ» را می‌خواند، چندان‌ می‌گریست‌ که‌ روبندش‌ خیس‌ می‌شد.

۹ - دیدگاه مذاهب اسلامی



رفتار و سیره‌ امام‌ علی‌ در جنگ‌ جمل‌ مرجع‌ فقهای‌ مذاهب‌ اسلامی‌ درباره‌ «قِتال‌ اَهلِ بَغْی‌» و احکام‌ سرکشان‌ داخلی‌ گردید.
مذاهب‌ کلامی‌ اسلامی‌ نیز درباره‌ وضع‌ ایمانی‌ اصحاب‌ جمل‌ بحث‌ کرده‌اند. همچنین‌ مورخان‌ سده‌های‌ نخستین‌، تک‌نگاری‌های‌ بسیاری‌ درباره‌ جنگ‌ جمل‌ داشته‌اند که‌ گرچه‌ مبنای‌ آثار بعدی‌ بوده‌ است‌، اغلب‌ آن‌ها اکنون‌ در دست‌ نیست‌.

۹.۱ - دیدگاه معتزله


برخی از علمای معتزله معتقدند که عایشه و یارانش قصد امر به معروف و نهی از منکر داشته‌اند.

۱۰ - عوامل جنگ



برای بررسی علل وقوع جنگ جمل یا همان فتنه ناکثین و پژوهش در این راستا، لازم است که به ادله‌ طرفین درگیر در جنگ نظری افکنده شود و سپس آن‌ها را با واقعیات تاریخی سنجیده و قول صحیح را برگزید.

۱۰.۱ - دیدگاه سران فتنه


طلحه در خطبه‌ای که بین مردم بصره ایراد نمود چنین وانمود کرد که قیام او برای خلافت و مُلک نبوده است، بلکه او قصد دارد از مردم بصره کمک بگیرد تا همگی برای اصلاح امت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) کوشش کنند و اطاعت خدا را رواج دهند.
همان‌طور که بیان شد، به طور عموم در اکثر خطبه‌هایی که از عایشه و طلحه نقل شده است، قتل عثمان و خونخواهی او مهم‌ترین علت پیمان‌شکنی ذکر گردیده است، امّا به موارد دیگری نیز می‌توان اشاره نمود. از جمله این‌که طلحه، حکومت علی ابن ابی‌طالب (علیه‌السّلام) را مطابق با رویه‌ خلفای سابق نمی‌دانست و به این‌که امام علی (علیه‌السّلام) با او در کارها مشورت نمی‌نمود، معترض بود.

۱۰.۲ - دیدگاه امام و اصحابش


قبل از بیان علل آغاز جنگ جمل از دیدگاه علی (علیه‌السّلام) به یک نکته مهم – یعنی عاملان اصلی جنگ – باید توجه کنیم. امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) در خطبه ۱۷۲ نهج البلاغه می‌فرمایند: “… طلحه و زبیر همسر رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را به همراه خود می‌کشیدند چونان کنیزی را که به بازار برده‌فروشان می‌برند”. از این سخن مولا به خوبی متوجه می‌شویم عامل انسانی مهم جنگ جمل، کسی جز طلحه و زبیر نبوده، و عایشه در این بین بیشتر مورد سوء استفاده تبلیغاتی قرار گرفته است.

۱۰.۲.۱ - قدرت‌طلبی طلحه و زبیر


امام علی (علیه‌السّلام) در خطبه ۱۴۸ نهج البلاغه چنین توضیح می‌دهند: “هر کدام از طلحه و زبیر امیدوار است که حکومت را به دست آورد و دیده به آن دوخته و رفیق خود را به حساب نمی‌آورد.

۱۰.۲.۲ - شکستن پیمان و برپایی فتنه


امام علی (علیه‌السّلام) در خطبه‌ای ضمن فرمان آماده باش به مردم می‌فرمایند: همانا طلحه و زبیر بیعت و عهد را نقض کرده و عایشه را از خانه‌اش بیرون کشیده‌اند تا فتنه به پا کنند و خونریزی راه بیاندازند.

۱۰.۲.۳ - کینه و کدورت دیرینه


این نکته قابل انکار نیست که کینه‌هایی نسبت به علی (علیه‌السّلام) وجود داشته است، از این‌رو امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) سابقه‌ این امر را در مواردی بر می‌شمارد، از جمله این‌که:
الف: چون پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) مرا بر پدر عایشه برتری داده بود.
ب: چون پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) مرا به اخوت با خویش مختص نموده بود.
ج: چون خداوند دستور داد که همه‌ ابواب منتهی به مسجد بسته شود حتی باب (درب خانه) پدر عایشه، اما باب من بسته نشد.
د: چون در روز خیبر رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) پرچم را بعد از این‌که به دیگران داد آن‌را به من دادند و من نیز پیروز شدم موجب غمگین شدن آنان گردید و….
علاوه بر این، طلحه و زبیر امیدوار بودند که علی (علیه‌السّلام) در امور با آن‌ها مشورت نماید چرا که این دو خود را با علی (علیه‌السّلام) در رتبه و مقام مساوی می‌دانستند، آن‌ها امیدوار بودند که با مرگ عثمان، بخشی از حکومت را به دست گیرند، ولی هیچ‌کدام از این امور تحقق نیافت و این سبب شد که خصومت قبلی این دو با امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) آشکار گردد.

۱۰.۲.۴ - ادعای خونخواهی


وقتی به امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) خبر رسید که طلحه و زبیر برای خونخواهی عثمان قیام نموده‌اند ایشان فرمودند: کسی جز خود ایشان عثمان را نکشت. و نیز مضمون همین سخن را حضرت در خطبه ۱۳۷ نهج البلاغه آورده‌اند که: آن‌ها انتقام خونی را می‌خواهند که خود ریخته‌اند.
با این اوصاف حضرت می‌فرمایند: طلحه خود جنگ را به راه انداخته تا به خاطر قتل عثمان مورد سئوال واقع نشود.
با تأمل در فقرات فوق متوجه می‌شویم:
اولاً: در اکثر طعن‌ها و سرزنش‌هایی که از امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) نسبت به اصحاب جمل وارد شده، ایشان روی سخن‌شان با طلحه و زبیر است. گو این‌که حضرت مسبب اصلی جنگ را این دو می‌داند و به عبارت دیگر، عایشه نقش فرعی در این غایله داشته و از سوی آن‌ها مورد سوء استفاده تبلیغاتی قرار گرفته است.
ثانیاً: ملاحظه می‌شود که هیچ‌یک از دلیل‌هایی که اصحاب جمل برای کارشان ذکر نموده‌اند موجّه نمی‌باشد. به ویژه وقتی که بدانیم قتل و خونخواهی عثمان بهانه‌ای بیش نبود، چرا که عایشه با عثمان نیز چندان رابطه حسنه‌ای نداشته است. نقل شده است که عایشه پیراهن رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را نزد عثمان می‌برد و به او می‌گوید: هنوز رطوبت کفن رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) خشک نشده که تو چنین، احکام او را تحریف می‌کنی.
پس ملاحظه می‌کنید اصحاب جمل تحت عنوانی به ظاهر زیبا و حق مآبانه بر علیه اولی الامر خویش قیام نمودند و پیمان و بیعت خویش را شکستند، در حالی که این عنوان بهانه‌ای بیش نبود.

۱۱ - مهم‌ترین اثر نوشته شده



کتاب‌ الجَمَل‌ و النُصرة لِسید العِترة فی‌ حرب‌ البَصرة تألیف‌ شیخ‌ مفید (متوفی‌ ۴۱۳)، فقیه‌ و محدّث‌ و متکلم‌ شیعه‌ امامی‌، مهم‌ترین‌ نوشته‌ برجای‌ مانده‌ در موضوع‌ جنگ جمل است‌.

۱۲ - فهرست منابع‌



(۱) قرآن‌.
(۲) ابن ‌ابی‌الحدید، شرح‌ نهج‌البلاغه‌، چاپ‌ محمدابوالفضل‌ ابراهیم‌، قاهره‌ ۱۳۸۵ـ۱۳۸۷/ ۱۹۶۵ـ۱۹۶۷، چاپ‌ افست‌ بیروت‌ (بی‌تا).
(۳) ابن‌اثیر، علی بن محمد، اسدالغابة‌ فی‌ معرفة‌ الصحابه، چاپ‌ محمد ابراهیم‌ بنا و محمد احمد عاشور، قاهره‌ ۱۹۷۰ـ۱۹۷۳.
(۴) ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، چاپ‌ علی‌ شیری‌، بیروت‌ ۱۴۱۱/۱۹۹۱.
(۵) ابن‌قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامة و السیاسة، المعروف‌ بتاریخ‌ الخلفاء، قاهره‌ ۱۳۸۸/۱۹۶۹، چاپ‌ افست‌ قم‌ ۱۳۶۳ش‌.
(۶) ابن کلبی‌، جمهرة‌ النسب‌، ج‌۱، چاپ‌ ناجی‌ حسن‌، بیروت‌ ۱۴۰۷/۱۹۸۶.
(۷) ابن‌ندیم، محمد بن اسحاق، الفهرست.
(۸) محمد بن‌ عبداللّه‌ اسکافی‌، المعیار و الموازنة‌ فی‌ فضائل‌ امیرالمؤمنین‌ علی ‌بن‌ ابی‌طالب‌ (صلوات‌اللّه‌علیه‌)، چاپ‌ محمدباقر محمودی‌، بیروت‌ ۱۴۰۲/۱۹۸۱.
(۹) بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، چاپ‌ محمود فردوس‌ العظم‌، دمشق‌ ۱۹۹۶ـ۲۰۰۰.
(۱۰) شيبانی عصفری، خلیفة بن خیاط، تاریخ خلیفة بن خیاط، چاپ‌ مصطفی‌ نجیب‌ فوّاز و حکمت‌ کشلی‌ فوّاز، بیروت‌ ۱۴۱۵/۱۹۹۵.
(۱۱) دینوری‌، احمد بن‌ داوود، الاخبار الطوال‌، چاپ‌ عبدالمنعم‌ عامر، مصر (۱۳۷۹/ ۱۹۵۹)، چاپ‌ افست‌ بغداد (بی‌تا).
(۱۲) شافعی، محمد بن‌ ادریس‌، الاُمّ، بیروت‌ ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
(۱۳) سرخسی‌، محمد بن‌ احمد، المبسوط‌، بیروت‌ ۱۴۰۶/ ۱۹۸۶.
(۱۴) زین‌الدین بن‌ علی‌ شهید ثانی‌، الروضة‌ البهیة‌ فی‌ شرح‌ اللمعة‌ الدمشقیة‌، چاپ‌ محمد کلانتر، نجف‌ ۱۳۹۸، چاپ‌ افست‌ قم‌ ۱۴۱۰.
(۱۵) طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری.
(۱۶) محمد بن‌ حسن‌ طوسی‌، المبسوط‌ فی‌ فقه‌الامامیة، ج‌۷، چاپ‌ محمدباقر بهبودی‌، تهران‌ (بی‌تا).
(۱۷) حسن‌ بن‌ یوسف‌ علامه‌ حلّی‌، مختلف‌ الشیعة‌ فی‌ احکام‌الشریعة، قم‌ ۱۴۱۲ـ ۱۴۲۰.
(۱۸) علی‌ بن‌ حسین‌ علم‌الهدی‌، مسائل‌ الناصریات‌، تهران‌ ۱۴۱۷/ ۱۹۹۷.
(۱۹) امام‌ علی (علیه‌السلام)، نهج‌البلاغه‌، ترجمه‌ جعفر شهیدی‌، تهران‌ ۱۳۷۰ش‌.
(۲۰) مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب.
(۲۱) مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، چاپ‌ علی‌ میرشریفی‌، قم‌ ۱۳۷۴ش‌.
(۲۲) ‌نجاشی‌، احمد بن‌ علی، رجال‌ النجاشی‌، چاپ‌ موسی‌ شبیری‌ زنجانی‌، قم‌ ۱۴۰۷.
(۲۳) حموی‌، یاقوت‌ بن عبدالله، معجم البلدان.
(۲۴) یعقوبی‌، تاریخ‌ یعقوبی‌.
(۲۵) ابن‌ابی‌الحدید معتزلی، شرح نهج‌ البلاغه‌، کتابخانه آیت‌الله مرعشی، قم، ۱۴۰۴ ه ق.
(۲۶) مفید، محمد بن محمد، الجمل و النصرة لسيد العترة في حرب البصره.

۱۳ - پانویس


 
۱. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۲۷۴۳۵.    
۲. امام‌ علی (علیه‌السلام)، نهج‌البلاغه‌، خطبه ۱۴۸، ص۳۱۲.    
۳. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۵۳.
۴. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۵۵.
۵. ابن‌قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامة و السیاسة، ج‌۱، ص‌۵۱۵۲.    
۶. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۲۹.    
۷. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۴۳۸.    
۸. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۲۲.    
۹. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۲۹.    
۱۰. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۴۴۴.    
۱۱. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص۲۳۳.    
۱۲. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص۸۹.    
۱۳. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۲۲.    
۱۴. دینوری‌، احمد بن‌ داوود، الاخبار الطوال‌، ج۱، ص‌۱۴۴.    
۱۵. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۴۵۰.    
۱۶. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۵۲.    
۱۷. امام‌ علی (علیه‌السلام)، نهج‌البلاغه‌، خطبه ۱۷۴، ص۳۸۲.    
۱۸. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۴۰.    
۱۹. ابن‌قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامة و السیاسة، ج‌۱، ص‌۶۴.    
۲۰. ابن‌قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامة و السیاسة، ج‌۱، ص۶۸.
۲۱. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۲۳.    
۲۲. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۲۴.    
۲۳. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۲۲.    
۲۴. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۲۹۴۳۱.    
۲۵. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۴۳۵.    
۲۶. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۴۵۴.    
۲۷. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۴۶۲.    
۲۸. امام‌ علی (علیه‌السلام)، نهج‌البلاغه‌، خطبه ۸، ص۴۶.    
۲۹. ابن‌کلبی‌، هشام بن محمد، جمهرة‌ النسب‌، ج‌۱، ص‌۷۹۸۰، ج‌۱.    
۳۰. امام‌ علی (علیه‌السلام)، نهج‌البلاغه‌،خطبه ۱۴۸، ص۳۱۲.    
۳۱. ابن‌قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامة و السیاسة، ج‌۱، ص‌۵۱.    
۳۲. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۲۴.    
۳۳. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۴۸۴۵۰.    
۳۴. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۴۵۸ ۴۵۹.    
۳۵. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص‌۲۲۸ ۲۲۹.    
۳۶. ابن‌اثیر، علی بن محمد، اسدالغابة‌ فی‌ معرفة‌ الصحابه، ج‌۳، ص۲۴۱.    
۳۷. ابن‌اثیر، علی بن محمد، اسدالغابة‌ فی‌ معرفة‌ الصحابه، ج‌۲، ص۳۰۷.    
۳۸. امام‌ علی (علیه‌السلام)، نهج‌ البلاغه‌، خطبه ۱۵۶، ص۳۳۲.    
۳۹. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۵۴۴.    
۴۰. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۵، ص‌۱۵۰.    
۴۱. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص۲۲۶.    
۴۲. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص۴۰۹ـ۴۱۲.
۴۳. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص۴۲۵ـ۴۳۴.
۴۴. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۵۰۴۵۱.    
۴۵. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص‌۲۲۶ـ۲۲۷.
۴۶. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۲۴.    
۴۷. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۴۹۴۵۲.    
۴۸. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۴۵۴.    
۴۹. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۵۳.    
۵۰. مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۰۲.
۵۱. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص‌۲۲۸.
۵۲. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص‌۱۸۳.
۵۳. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۷۷.
۵۴. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۵۶۴۵۷.    
۵۵. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص۴۶۰.    
۵۶. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص۴۶۷.    
۵۷. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص۴۸۳۴۸۴.    
۵۸. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۵۱.    
۵۹. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۵۴.    
۶۰. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۲۴.    
۶۱. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص‌۲۲۴.    
۶۲. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۵۴۴۵۵.    
۶۳. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص۱۲۷.    
۶۴. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۵۵۴۵۶.    
۶۵. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۵۱۴۵۲.    
۶۶. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص‌۱۵۸.
۶۷. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۵۵۴۵۷.    
۶۸. ابن‌قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامة و السیاسة، ج‌۱، ص۵۹.    
۶۹. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۴۵۴۴۶.    
۷۰. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۵۲.    
۷۱. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۵۶۴۵۷.    
۷۲. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۵۰۷.    
۷۳. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۵۳.    
۷۴. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۵۴.    
۷۵. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۴۶۰.    
۷۶. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۲۴.    
۷۷. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۵۷.    
۷۸. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۴۶۹.    
۷۹. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۵۷۴۵۸.    
۸۰. مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۰۲ـ۱۰۳.
۸۱. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۲۵.    
۸۲. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۶۱.    
۸۳. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۲۵.    
۸۴. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۶۱ ۴۶۲.    
۸۵. اسکافی‌، محمد بن‌ عبداللّه‌، المعیار و الموازنة‌ فی‌ فضائل‌ امیرالمؤمنین‌ علی ‌بن‌ ابی‌طالب‌ (علیه‌السلام‌)، ج۱، ص‌۶۰.    
۸۶. حموی‌، یاقوت‌ بن عبدالله، معجم البلدان، ج۵، ص۹۸، ذیل‌ «مِرْبَد».    
۸۷. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص۱۵۱.    
۸۸. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۲۷.    
۸۹. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۶۳۴۶۷.    
۹۰. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۴۶۹.    
۹۱. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص۱۵۱.    
۹۲. شیبانی عصفری، خلیفة بن خیاط، تاریخ خلیفة بن خیاط، ج۱، ص۱۸۳.    
۹۳. ابن‌قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامة و السیاسة، ج‌۱، ص‌۶۵.    
۹۴. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۲۷.    
۹۵. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۵۸.    
۹۶. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص۱۵۱.    
۹۷. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۶۷۴۶۸.    
۹۸. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص‌۲۲۷.    
۹۹. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۶۸۴۶۹.    
۱۰۰. امام‌ علی (علیه‌السلام)، نهج‌ البلاغه‌، خطبه ۱۷۲، ج۱، ص۳۷۸.    
۱۰۱. امام‌ علی (علیه‌السلام)، نهج‌ البلاغه‌، خطبه ۲۱۸، ج۱، ص۵۲۶.    
۱۰۲. ابن‌قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامة و السیاسة، ج‌۱، ص۶۶.    
۱۰۳. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۲۷.    
۱۰۴. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۴۶۸۴۷۰.    
۱۰۵. مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۰۳.
۱۰۶. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۲۸.    
۱۰۷. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۷۵.    
۱۰۸. مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۰۳.
۱۰۹. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۲۹.    
۱۱۰. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۷۰۴۷۲.    
۱۱۱. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۴۷۴۴۷۵.    
۱۱۲. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۷۲۴۷۴.    
۱۱۳. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص۱۶۱.    
۱۱۴. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۱۰، ص۱۲۸.    
۱۱۵. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۵۳۴.    
۱۱۶. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۴۷۴۴۷۵.    
۱۱۷. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص‌۱۶۵.
۱۱۸. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۵۷.    
۱۱۹. حموی‌، یاقوت‌ بن عبدالله، معجم البلدان، ج۳، ص۲۴، ذیل‌ «الرَّبَذَة‌».    
۱۲۰. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۳۴.    
۱۲۱. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۳۱.    
۱۲۲. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۵۵.    
۱۲۳. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۷۷-۴۷۹.    
۱۲۴. مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۰۳ـ ۱۰۵.
۱۲۵. شيبانی عصفری، خلیفة بن خیاط، تاریخ خلیفة بن خیاط، ج۱، ص‌۱۱۰.
۱۲۶. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۷۷.    
۱۲۷. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۳۴.    
۱۲۸. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۳۴.    
۱۲۹. دینوری‌، احمد بن‌ داوود، الاخبار الطوال‌، ج۱، ص‌۱۴۴۱۴۵.    
۱۳۰. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۷۷ ۴۷۸.    
۱۳۱. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۴۸۱۴۸۷.    
۱۳۲. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۴۹۹۵۰۰.    
۱۳۳. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص۱۳۰.    
۱۳۴. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۵۲۴۵۳.    
۱۳۵. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۸۱.    
۱۳۶. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۸۰.    
۱۳۷. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص۱۵۶.    
۱۳۸. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۳۷.    
۱۳۹. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۱۶۶ـ۱۶۹.
۱۴۰. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۱۸۶.
۱۴۱. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۹۶۴۹۸.    
۱۴۲. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۵۰۰۵۰۵.    
۱۴۳. دینوری‌، احمد بن‌ داوود، الاخبار الطوال‌، ج۱، ص‌۱۴۵ـ ۱۴۶.
۱۴۴. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۵۸ـ۴۶۱.
۱۴۵. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص۴۶۳.    
۱۴۶. مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۱۷.
۱۴۷. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۵۰۵۵۰۶.    
۱۴۸. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۶۱.    
۱۴۹. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص۴۶۳.    
۱۵۰. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص۴۸۷.    
۱۵۱. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۷۴.    
۱۵۲. شیبانی عصفری، خلیفة بن خیاط، تاریخ خلیفة بن خیاط، ج۱، ص۱۸۴.    
۱۵۳. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۵۰۰ ۵۰۱.    
۱۵۴. مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۰۴ـ۱۰۶.
۱۵۵. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۵۰۳.    
۱۵۶. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۸۸۴۸۹.    
۱۵۷. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۵۰۶۵۰۷.    
۱۵۸. دینوری‌، احمد بن‌ داوود، الاخبار الطوال‌، ج۱، ص‌۱۴۷.    
۱۵۹. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۵۰۱.    
۱۶۰. مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۰۶.
۱۶۱. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص‌۱۷۸.    
۱۶۲. دینوری‌، احمد بن‌ داوود، الاخبار الطوال‌، ج۱، ص‌۱۴۷.    
۱۶۳. ابن‌قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامة و السیاسة، ج‌۱، ص۶۶.    
۱۶۴. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۶۵۴۶۷.    
۱۶۵. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص۱۶۷.    
۱۶۶. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۶۷.    
۱۶۷. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص‌۱۶۹.
۱۶۸. ابن‌قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامة و السیاسة، ج‌۱، ص۶۷.    
۱۶۹. دینوری‌، احمد بن‌ داوود، الاخبار الطوال‌، ج۱، ص‌۱۴۶ ۱۴۷.    
۱۷۰. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۶۸.    
۱۷۱. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۶۱.    
۱۷۲. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ص۱۷۱.    
۱۷۳. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ص۱۷۳.    
۱۷۴. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ص۱۷۷.    
۱۷۵. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۳۹.    
۱۷۶. دینوری‌، احمد بن‌ داوود، الاخبار الطوال‌، ج۱، ص‌۱۴۷.    
۱۷۷. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۵۰۷.    
۱۷۸. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۴۰.    
۱۷۹. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۵۱.    
۱۸۰. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۵۵.    
۱۸۱. دینوری‌، احمد بن‌ داوود، الاخبار الطوال‌، ج۱، ص‌۱۴۷ ۱۴۸.    
۱۸۲. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۵۰۱ ۵۰۲.    
۱۸۳. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۵۰۸۵۰۹.    
۱۸۴. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۶۹ ۴۷۱.    
۱۸۵. مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۰۷ـ۱۰۸.
۱۸۶. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۴۰.    
۱۸۷. یعقوبی‌، احمد بن اسحاق، تاریخ یعقوبی، ج‌۲، ص‌۱۸۲.    
۱۸۸. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۵۰۹.    
۱۸۹. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۵۱۱.    
۱۹۰. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۷۳.    
۱۹۱. شیبانی عصفری، خلیفة بن خیاط، تاریخ خلیفة بن خیاط، ج۱، ص۱۸۱.    
۱۹۲. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۵۰۱.    
۱۹۳. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۵۴۲.    
۱۹۴. شیبانی عصفری، خلیفة ‌بن‌ خیاط‌، تاریخ‌ خلیفة ‌بن‌ خیاط‌، ج۱، ص۱۸۱.    
۱۹۵. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۳۹.    
۱۹۶. دینوری‌، احمد بن‌ داوود، الاخبار الطوال‌، ج۱، ص‌۱۴۷.    
۱۹۷. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۵۳۴.    
۱۹۸. مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۱۳.
۱۹۹. یعقوبی‌، احمد بن اسحاق، تاریخ یعقوبی، ج‌۲، ص‌۱۸۲.    
۲۰۰. مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۹۵.
۲۰۱. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص‌۳۳۶.    
۲۰۲. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۱۳، ص۲۹۸.    
۲۰۳. یعقوبی‌، احمد بن اسحاق، تاریخ یعقوبی، ج‌۲، ص‌۱۸۲.    
۲۰۴. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۵۴۲.    
۲۰۵. حموی‌، یاقوت‌ بن عبدالله، معجم البلدان، ج۲، ص۳۶۳، ذیل‌ «الخُرَیبَة‌».    
۲۰۶. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۴۱.    
۲۰۷. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۵۰۹.    
۲۰۸. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۵۱۲۵۱۳.    
۲۰۹. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۵۲۵.    
۲۱۰. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۵۲۳.    
۲۱۱. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۴۸.    
۲۱۲. دینوری‌، احمد بن‌ داوود، الاخبار الطوال‌، ج۱، ص‌۱۵۰۱۵۱.    
۲۱۳. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص۲۰۰.    
۲۱۴. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص۱۹۵.    
۲۱۵. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص۳۷۹.
۲۱۶. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص‌۱۷۱.
۲۱۷. یعقوبی‌، احمد بن اسحاق، تاریخ یعقوبی، ج‌۲، ص‌۱۸۳.    
۲۱۸. مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۹۶.
۲۱۹. ابن‌قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامة و السیاسة، ج‌۱، ص‌۷۲.    
۲۲۰. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص‌۲۶۴.    
۲۲۱. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص‌۱۷۷.
۲۲۲. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۱۸۸.
۲۲۳. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۵۴۵.    
۲۲۴. شیبانی عصفری، خلیفة بن خیاط، تاریخ خلیفة بن خیاط، ج۱، ص‌۱۸۶.    
۲۲۵. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۵۳۹.    
۲۲۶. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۵۴۵.    
۲۲۷. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۸۷۴۸۸.    
۲۲۸. مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۹۵ـ۹۶.
۲۲۹. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص۲۲۳.    
۲۳۰. یعقوبی‌، احمد بن ابی‌یعقوب، تاریخ یعقوبی‌، ج‌۲، ص‌۱۸۳.    
۲۳۱. شیبانی عصفری، خلیفة بن خیاط، تاریخ خلیفة بن خیاط، ج۱، ص‌۱۸۶.    
۲۳۲. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۸۷.    
۲۳۳. مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۹۶.
۲۳۴. امام‌ علی (علیه‌السلام)، نهج‌ البلاغه‌، ج۱، ص۵۰، خطبه ۱۳.    
۲۳۵. ابن‌قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامة و السیاسة، ج‌۱، ص‌۷۲.    
۲۳۶. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۷۱.    
۲۳۷. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۱۹۲.
۲۳۸. دینوری‌، احمد بن‌ داوود، الاخبار الطوال‌، ج۱، ص‌۱۵۱۱۵۲.    
۲۳۹. مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۱۳ـ۱۱۴.
۲۴۰. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۶۲.    
۲۴۱. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۴۰.    
۲۴۲. دینوری‌، احمد بن‌ داوود، الاخبار الطوال‌، ج۱، ص‌۱۵۱۱۵۲.    
۲۴۳. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص۲۰۳.    
۲۴۴. ابن‌قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامة و السیاسة، ج‌۱، ص۷۲.    
۲۴۵. دینوری‌، احمد بن‌ داوود، الاخبار الطوال‌، ج۱، ص‌۱۵۱.    
۲۴۶. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۵۴۲.    
۲۴۷. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص۲۱۳.    
۲۴۸. مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۱۶ـ۱۱۷.
۲۴۹. مفید، محمد بن‌ محمد، الجمل‌ و النصرة‌ لسید العترة‌ فی‌ حرب‌ البصرة، ج۱، ص۲۱۴.    
۲۵۰. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۸۸.    
۲۵۱. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص‌۲۷۳.    
۲۵۲. دینوری‌، احمد بن‌ داوود، الاخبار الطوال‌، ج۱، ص‌۱۵۲.    
۲۵۳. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۴۶.    
۲۵۴. یعقوبی‌، احمد بن اسحاق، تاریخ یعقوبی، ج‌۲، ص‌۱۸۲.    
۲۵۵. دینوری‌، احمد بن‌ داوود، الاخبار الطوال‌، ج۱، ص‌۱۴۸.    
۲۵۶. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۵۰۸۵۰۹.    
۲۵۷. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۵۲۷۵۲۸.    
۲۵۸. شیبانی عصفری، خلیفة بن خیاط، تاریخ خلیفة بن خیاط، ج۱، ص‌۱۸۵.    
۲۵۹. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۹۸.    
۲۶۰. یعقوبی‌، احمد بن اسحاق، تاریخ یعقوبی، ج‌۲، ص‌۱۸۲.    
۲۶۱. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۷۰۴۷۱.    
۲۶۲. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۵۱.    
۲۶۳. ابن‌قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامة و السیاسة، ج‌۱، ص۶۹.    
۲۶۴. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۵۱.    
۲۶۵. یعقوبی‌، احمد بن اسحاق، تاریخ یعقوبی، ج‌۲، ص‌۱۸۳.    
۲۶۶. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۴۹۸۴۹۹.    
۲۶۷. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۵۱۱.    
۲۶۸. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص۵۳۴ ۵۳۵.    
۲۶۹. مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۰۸.
۲۷۰. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۵۲.    
۲۷۱. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۷۱۴۷۲.    
۲۷۲. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۴۹.    
۲۷۳. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۵۰۹۵۱۰.    
۲۷۴. دینوری‌، احمد بن‌ داوود، الاخبار الطوال‌، ج۱، ص‌۱۵۲.    
۲۷۵. یعقوبی‌، احمد بن اسحاق، تاریخ یعقوبی، ج‌۲، ص‌۱۸۳.    
۲۷۶. طبری‌، محمد بن جریر، تاریخ‌ طبری، ج‌۴، ص‌۵۳۳۵۳۴.    
۲۷۷. ابن‌قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامة و السیاسة، ج‌۱، ص‌۷۳.    
۲۷۸. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۸۳۴۸۵.    
۲۷۹. مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص‌۱۱۳ـ۱۱۴.
۲۸۰. مسعودی‌، علی بن حسین، مروج‌ الذهب، ج‌۳، ص۱۱۶.
۲۸۱. احزاب‌/سوره۳۳، آیه۳۳.    
۲۸۲. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۴۹.    
۲۸۳. بلاذری‌، احمد بن‌ یحیی‌، انساب‌ الاشراف‌، ج‌۲، ص۲۶۶.    
۲۸۴. ابن‌اعثم‌ کوفی‌، احمد بن اعثم، الفتوح‌، ج‌۲، ص‌۴۸۷.    
۲۸۵. شافعی، محمد بن‌ ادریس‌، الاُمّ، ج‌۴، ص‌۲۲۹.    
۲۸۶. شافعی، محمد بن‌ ادریس‌، الاُمّ، ج‌۴، ص‌۲۳۶.    
۲۸۷. علم‌الهدی‌، علی‌ بن‌ حسین‌، مسائل‌ الناصریات‌، ج۱، ص‌۴۴۳۴۴۴.    
۲۸۸. محمد بن‌ حسن‌ طوسی‌، المبسوط‌ فی‌ فقه‌ الامامیة، ج‌۷، ص‌۲۶۴۲۶۶.    
۲۸۹. سرخسی‌، محمد بن‌ احمد، المبسوط‌، ج‌۷، ص۲۶۶.    
۲۹۰. حلّی‌، حسن‌ بن‌ یوسف‌، مختلف‌ الشیعة‌ فی‌ احکام‌الشریعة، ج‌۴، ص‌۴۵۰۴۵۳.    
۲۹۱. شهید ثانی‌، زین‌الدین بن‌ علی‌، الروضة‌البهیة‌ فی‌ شرح‌ اللمعة‌ الدمشقیة‌، ج‌۲، ص‌۴۰۷ ۴۰۹.    
۲۹۲. ابن‌ابی‌الحدید، عبدالحمید، شرح‌ نهج‌البلاغه‌، ج‌۱۴، ص‌۲۴.    
۲۹۳. ابن‌ندیم، محمد بن اسحاق، الفهرست، ج۱، ص۱۲۳.    
۲۹۴. ابن‌ندیم، محمد بن اسحاق، الفهرست، ج۱، ص۱۲۲.    
۲۹۵. ابن‌ندیم، محمد بن اسحاق، الفهرست، ج۱، ص۸۶.    
۲۹۶. ابن‌ندیم، محمد بن اسحاق، الفهرست، ج۱، ص۷۷.    
۲۹۷. ابن‌ندیم، محمد بن اسحاق، الفهرست، ج۱، ص۱۳۸.    
۲۹۸. ابن‌ندیم، محمد بن اسحاق، الفهرست، ج۱، ص۱۵۱.    
۲۹۹. نجاشی‌، احمد بن‌ علی، رجال‌ النجاشی‌، ج۱، ص‌۱۷.    
۳۰۰. نجاشی‌، احمد بن‌ علی، رجال‌ النجاشی‌، ج۱، ص۱۲۹.    
۳۰۱. نجاشی‌، احمد بن‌ علی، رجال‌ النجاشی‌، ج۱، ص۲۴۰.    
۳۰۲. نجاشی‌، احمد بن‌ علی، رجال‌ النجاشی‌، ج۱، ص۳۲۰.    
۳۰۳. نجاشی‌، احمد بن‌ علی، رجال‌ النجاشی‌، ج۱، ص۳۴۷.    
۳۰۴. نجاشی‌، احمد بن‌ علی، رجال‌ النجاشی‌، ج۱، ص۴۱۸.    
۳۰۵. نجاشی‌، احمد بن‌ علی، رجال‌ النجاشی‌، ج۱، ص۴۳۵.    
۳۰۶. نجاشی‌، احمد بن‌ علی، رجال‌ النجاشی‌، ج۱، ص۴۲۸.    
۳۰۷. مفید، محمد بن محمد، الجمل و النصرة لسید العترة فی حرب البصره، ص۲۷.    
۳۰۸. مفید، محمد بن محمد، الجمل و النصرة لسید العترة فی حرب البصره، ص۱۷۷.    
۳۰۹. مفید، محمد بن محمد، الجمل و النصرة لسید العترة فی حرب البصره، ص۱۶۴، به نقل انساب الاشراف.    
۳۱۰. بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۲، ص۲۲۶.    
۳۱۱. امام‌ علی (علیه‌السلام)، نهج‌ البلاغه‌، ص۳۷۸، خطبه ۱۷۲.    
۳۱۲. امام‌ علی (علیه‌السلام)، نهج‌البلاغه‌، ص۳۱۲، خطبه ۱۴۸.    
۳۱۳. مفید، محمد بن نعمان، الجمل و النصرة لسید العترة فی حرب البصره، ص۱۲۹.    
۳۱۴. مفید، محمد بن نعمان، الجمل و النصرة لسید العترة فی حرب البصره، ص۲۱۸.    
۳۱۵. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۳۲، ص۱۲۱، به نقل از تاریخ طبری و بلاذری.    
۳۱۶. امام‌ علی (علیه‌السلام)، نهج‌ البلاغه‌، ص۲۹۲، خطبه ۱۳۷.    
۳۱۷. امام‌ علی (علیه‌السلام)، نهج‌ البلاغه‌، ص۲۵۰، خطبه ۱۷۴.    
۳۱۸. ابن‌ابی‌الحدید معتزلی، عبدالحمید، شرح نهج‌البلاغه‌، ج۶، ص۲۱۵.    


۱۴ - منابع



دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «جنگ جمل»، شماره۴۸۸۲.    
سایت اسلام پدیا، برگرفته از مقاله «امام علی (علیه السلام) و جنگ جمل»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۹/۰۸/۱۹.    






آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.